Een indringende film, mooi geacteerd in prachtige decors, en onder dat alles mijn
eigen herinneringen aan boeken die me indertijd aangrepen. En ook de
herinnering aan het overlijdensbericht van Violette Leduc, dat ik las op het station van Leiden in de vroege morgen, in de Volkskrant. Voor mij zo’n bericht waarvan je je de context nog levendig herinnert,
in de trant van: waar was je toen je hoorde dat Kennedy was vermoord? Het moet in het geval van Leduc -- die stierf aan borstkanker -- eind mei 1972 zijn geweest en het voelde toen alsof ik een goede bekende was
kwijtgeraakt.
Terug
uit de film rommelde ik nog wat in mijn archiefkast. Ik vond een brief
van Simone de Beauvoir aan Clasine Heering-Moorman. Clasine H-M beschouw
ik als mijn intellectuele moeder, die mij op het vertaalpad heeft gebracht, met wie ik prikkelende gesprekken had over boeken en over het leven. Clasine had nu en dan mondeling of schriftelijk contact
met Simone de Beauvoir. De brief is ongedateerd, maar op de envelop staat: 19 VI 72. Het
handschrift van De Beauvoir meen ik te kunnen ontcijferen:
Chère Madame
Merci de votre lettre et de votre charmante photo. Je suis touchée et
heureuse de ce que vous me dites sur Violette Leduc. Elle a fait beaucoup pour
les femmes, et aussi pour la littérature.
Croyez à toute ma sympathie.
S de Beauvoir
Zo waren ze gedrieën een kort moment weer heel dichtbij.